سرآغاز

سلام ماهان کوچولو.

تو توی یه روز قشنگ و خنک زمستونی که دیگه نسیم بهاری داشت می وزید و بوی بهار همه جا رو پر کرده بود به دنیا اومدی. (واای من عاشق چند روز آخر زمستونم. روزایی که بهار با همه قشنگیاش چترشو رو همه شهر باز می کنه....)

بابا مسعودت خیلی آدم خوبیه قدرشو بدون. مامان سمیه هم برات کم نمی زاره.دوست دارن شدید! به مدت مدید! (به قول یارو مجریه.)

و اما شخصیت اصلی داستان : عمو جان ناپلئون!!!!!!!!!!!!!!!

این عموی محترم که مختصر نسبت دوری هم با بنده (یعنی کاتب وبلاگ جنابعالی و زن عموت) داره!  خیلی تو رو دوست داره، اونقدر که گاهی وقتا حتی منم حسودیم میشه! (یه جورایی نقش هوومو داری!)

عمو جونت تمام مدت به تو فکر می کنه (البته تا وقتی که پسر عموت آریان خان نیومده!) و همیشه تو هر موقعیتی از تو یاد می کنه. (شرمنده! حتی اصوات ناموزونی که ازت در میاد رو هم مدام با خودش مرور می کنه!! )

اینا رو گفتم تا یه کم خوش به حالت بشه و بفهمی تو بچگیات چه شخصیت مهمی بودی و فردا بزرگ شدی بدونی که چشم امید یک مملکت به توئه و قراره توی دهن بعضی ها بزنی و از اینجور حرفا.... ایناها، اینم چند جفت چشم امید این مملکت که قلمبه شده طرف تو: 

خلاصه از وقتی که من واسه پسر عموی گل و گلابت وبلاگ ساختیدم، اوشونم گیر داده که واسه ماهانم یه وبلاگ بساز! هرچی میگم بابا چشم و هم چشمی تو همه چی دیدم الا وبلاگ!

اصن وبلاگ یه چیز شصغیه! یه چیزی تو مایه های مسواک و شونه! من نمی تونم به نمایندگی از یه شصخیت حقیقی و حقوقی مطلب بنویسم، مسهولیت داله! (حالا پسر عموت فرق فوکوله، آخه اون هنوز شصخیت حقیقی و حقوقی نیست و فقط در حد یه «کلمه» است! بعدشم بی جا می کنه به مامانش به عنوان یه زن فرهوخته وکالت تام الاختیار نده!)

خلاصه از ما گفتن و از اوشون اصرار! منم گفتم باشه می سازم، ولی بعدا" اگه ماهان اومد و شاکی شد، باید مسهولیتشو خودت به گردن بگیری ها! من ممکنه هر چرند و پرندی بنویسم و کار به جاهای ۳۰یا۳۰ بکشه. فردا نیان ماهانو بگیرن ببرن اونجایی که نمیدونم عرب نینداخت، یا عرب نی انداخت.... (از این عرب سوسمارخور هر چی بگی بر میاد! )

مام که نمیتونیم هیچ رقمه خودسانسوری کنیم دیگه خود دانی و عبید زاکانی!